Δορυφορικές εικόνες αποκαλύπτουν τη οξίνιση των ωκεανών από το διάστημα

Περίπου το ένα τέταρτο του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται στην ατμόσφαιρα κάθε χρόνο απορροφάται από τους ωκεανούς. Αυτή η πρόσληψη οδηγεί σε αλλαγή τη θαλάσσια ανθρακική χημεία, που έχει ως αποτέλεσμα στη μείωση του pH του θαλασσινού νερού, και είναι μια διαδικασία που κάνει το θαλασσινό νερό πιο όξινο, που κοινώς ονομάζεται «Οξίνιση των Ωκεανών». Τα δεδομένα αλατότητας είναι το κλειδί για την αξιολόγηση του θαλάσσιου ανθρακικού συστήματος και οι νέες μετρήσεις της αλατότητας που βασίζονται σε διαστημικές μετρήσεις θα επιτρέψουν στην ανάπτυξη μιας νέας εκτίμησης της οξίνισης των ωκεανών.

Μια νέα προσέγγιση δημοσιεύεται στο περιοδικό Environmental Science and Technology και παρέχει τρόπο παρακολούθησης από μακριά των ωκεανών από δορυφόρους που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη, περίπου 700 km επάνω από τα κεφάλια μας. Ερευνητές από τα University of Exeter, Plymouth Marine Laboratory, Institut français de recherche pour l’exploitation de la mer (Ifremer), the European Space Agency και μια ομάδα από συνεργάτες τους, διεθνώς, ανέπτυξαν νέες μεθόδους που τους επιτρέπουν να παρακολουθούν την οξίνιση των ωκεανών από το διάστημα. Οι πρωτοπόρες τεχνικές, που χρησιμοποιούν δορυφόρους για να παρακολουθήσουν την οξίνιση των ωκεανών, οδηγούν σε ένα επαναστατικό τρόπο για να μελετούν το ωκεάνιο σύστημα οι θαλάσσιοι βιολόγοι και οι επιστήμονες που ασχολούνται με το κλίμα της Γης.

Πρόσφατες μελέτες είχαν δείξει την ανάγκη να αναπτυχθούν νέες in situ τεχνολογίες για την παρακολούθηση της οξίνισης των ωκεανών, αλλά παρέμεναν ανεκμετάλλευτες οι δυνατότητες που προσέφερε η τεχνολογία των μετρήσεων από το διάστημα. Τέτοιες μετρήσεις ρουτίνας μπορούν να παρέχουν οιονεί συνοπτικά, αναπαραγόμενα δεδομένα για διαδικασίες παρακολούθησης σε παγκόσμια κλίμακα. Θα μπορούσαν επίσης να αποτελέσουν ένα πιο αποτελεσματικό τρόπο παρακολούθησης της ωκεάνιας επιφάνειας. Οι νέες τεχνικές χρησιμοποιούν θερμικές κάμερες που βρίσκονται σε δορυφόρους για να μετρήσουν τη θερμοκρασία των ωκεανών, ενώ αισθητήρες μικροκυμάτων μετρούν τη αλατότητα. Αυτές οι μετρήσεις, μαζί, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αξιολογηθεί η οξίνιση των ωκεανών πιο άμεσα και σε μεγάλες περιοχές από ότι μπορούσε να γίνει πριν.

Ένας αριθμός από υπάρχοντες δορυφόρους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αυτό το σκοπό. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο Soil Moisture and Ocean Salinity (SMOS) της ESA, αισθητήρας που εκτοξεύθηκε το 2009 και ο Aquarius της NASA, που εκτοξεύθηκε το 2011. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η σημασία της παρακολούθησης της οξίνισης των ωκεανών είναι πολύ πιθανό να συμβάλλουν στην ανάπτυξη περισσότερων δορυφόρων-αισθητήρων τα επόμενα χρόνια.

Στην εικόνα: Η συνολική αλκαλικότητα από το διάστημα. Credit: Ifremer/ESA/CNES

Πηγή: Phys.org

Περισσότερα στο άρθρο: Salinity from Space Unlocks Satellite-Based Assessment of Ocean Acidification, Environmental Science and Technology